Kupiłem zabytkową uszkodzoną mandolę. Wygląda pięknie, choć drewno jest stare i przeżarte wiekiem. Ogólnie, to wiem, że na gryfie i główce jest jakaś bardzo mocno trzymająca się okleina, pod spodem jakieś niezidentyfikowane twarde i lekkie drewno ciemniejsze od dębu (??), tył ciemne, płyta rezonansowa jak zwykle ze świerku. Klucze dobrze trzymają strój.
Trudno powiedzieć kto jest jej twórcą, ponieważ znak wypalony na pudle nie zachował się w całości, a wewnątrz pudła są wklejone gazety (zapewne po remoncie). Wiadome jest to, że jak pisał sprzedawca w 1949 roku została przywieziona z Syberii. Lutnik prawdopodobnie Włoski - napis Catania. Więcej nie mogę się doczytać.
Więc zaczynam:
1. Wyczyściłem cały instrument ze starego lakieru oraz skleiłem pudło i rozetę.
Przed
(tak podstrunnica jest krzywo, ale to zabawa na inną okazję)
Po:
2. Razem z dziadkiem skleiliśmy główkę
Przed:
Po (sprawa jes dosyć złożona, bo zamiast sporego kawałka gryfu został użyty klocek dębowy, aby to wszystko trzymało się mocno):
4. Uzupełniłem wszystkie braki szpachlą:
I na koniec mam pytania do znawców tematu (uprzedzając: naciągałem struny, gra całkiem ładnie, nie wygina gryfu (a struny grubsze jak do akustyka), menzura też jest w porządku)
- Jak uzupełnić braki/zrobić od nowa wzory w rozecie i na krawędziach? Czy można kupić jakieś gotowe kalkomanie?
- Ma ktoś pojęcie gdzie w Krakowie można kupić progi i masę na siodełko i strunnik?
- Da się jakoś wzmocnić drewno aby wkręty lepiej trzymały, bo klucz od 8-mej struny się wykrzywia
Więcej pytań zapewne przyjdzie z czasem.
Za wiele nimi nie podziałasz chcąc udzielić odpowiedzi/podpowiedzi.
nie rozklejałem, ponieważ nie widzę sensu rozklejania całego pudła, szczególnie, że nie mam dobrego kleju do naprawy, a wzory na krawędziach są robione w taki sposób, że rozwaliłbym je kompletnie. Do sklejenia dużych szpar użyłem kleju CA, pozostałe (te "nie ruszające się") szparki zaszpachlowałem szpachlą z pyłem drzewnym.
