Jak zostać lutnikiem?

[jacenty]

Znalezione w sieci - warsztat pracy lutnika Henryego O. Studley'a - porządek, piękno, harmonia, wręcz stan umysłu
Początek XXw.
Warto obejrzeć jeszcze ten krótki filmik bo warto

https://www.youtube.com/watch?v=C9QaFTI ... ItVXp6PT-o

To robi wrażenie. Zawsze mi imponowała praca rąk, z dbałością o szczegóły, z porządkiem. Taki stan ciała i umysłu wymiera niestety.

W starożytnych Chinach uczeń praktykujący u Mistrza nie miał prawa wydać z siebie najmniejszego dźwięku np. szuranie krzesłem, kasłanie, kichanie, zadawanie pytań, o jakiejkolwiek rozmowie nie było mowy, dosłownie nic tylko cisza. Miał chłonąć całym sobą to co widzi w pracowni, śledzić ruchy Mistrza itd.
Trafiał do Mistrza zazwyczaj jako dziecko/młody chłopak i rodzice musieli zapłacić za jego pobyt i utrzymanie. Żona Mistrza dawała mu coś do zjedzenia i spał w kącie. Brzmi to trochę surowo ale tak było i miało to jak najbardziej duży sens. Po kilkudziesięciu latach sam zostawał Mistrzem i brał pod swoje skrzydła młodego adepta. Alternatywą było bujanie się w swojej rodzinnej miejscowości, imanie się różnych zajęć a czas jak wiadomo i tak płynie. Zestarzałby się w swojej wiosce, pasł kozę a na starość żebrałby na wino. Była to wielka szansa na karierę zawodową czy nawet zapisanie się w historii, również światowej np. w ceramice.
Zdjęcie, które zamieściłem to tzw. Belle Epoque. To był zupełnie inny świat, inne stosunki społeczne, inna estetyka i poczucie piękna. Było to stosunkowo niedawno ale świat ten zburzyła niemal całkowicie I Wojna Światowa. Pozostały pamiątki w muzeach i na strychach u prababci.
Na filmiku dokładnie widać jakie są narzędzia i jest podana ich konkretna liczba: 300szt. Aż tyle mieści się w tej malutkiej szafce, są przemyślnie ułożone według zamierzonego klucza tak sądzę - widać wyraźnie Wolnomularski symbol cyrkla więc nic tam nie dzieje się przypadkowo

Nawet w PRL-u był mechanizm Cech Rzemiosł i ścieżka kariery - uczeń, czeladnik, Mistrz, egzaminy stopniowe itd. pomijam w tym momencie siermiężność PRL-u, braki materiałowe, politykę i wszechobecny alkoholizm. Ale był rozwój zawodowy, trochę prywatnych zakładów krawieckich czy szewskich. Weź tu i uszyj komuś płaszcz na miarę albo zrób buty....

Zdjes my uż Amerykany i wszystko na dzień dobry musi być profi.
Chętnie bym się dowiedział jak wygląda obecnie sytuacja u lutnika ale się nie dowiedziałem.
Kilka osób na forum robi gitary ale to jest chyba jednoosobowa działalność.
Podobno jest jakaś szkoła lutnicza, Poznań? Szkoła lutnicza to nie głupia sprawa szczególnie dla młodego człowieka. Szkoła plastyczna również da jakiś background, musi być jakaś podbudowa. Restauracja starych mebli pozwoli również zaprzyjaźnić się z drewnem i chemią.
Dzisiaj już się chyba nie czyta książek /a może się mylę?/ ale kiedyś albumy to były prawdziwe perełki. Otwierało się strony, kredowy papier pachniał a w środku były zdjęcia artystów fotografików. Podobnie było z płytami analogowymi, starsi pamiętają zapewne Marka Karewicza.
Fotografia cyfrowa wywróciła do góry nogami ten rynek.
Z lutnictwem zawsze można próbować i być Nikiforem a co z tego wyjdzie time will show

[felix0]

Idź zobacz gitary mayoneza, skarvesena, lootnick(i nie tylko - taki przykład) i inne przepięknie wykończone bindingiem, rozlane pięknym lakierem bezbarwnym, które mają idealnie wypolerowane progi i dobrze stroją i świetnie wyglądają. Jeżeli jesteś w stanie zrobić coś na podobnym poziomie - jesteś lutnikiem a teraz znajdź klientów

[waldek]

Fajnie być lutnikiem „romantykiem”. Za kilka lat na emeryturze jeśli zdrowie pozwoli właśnie w taki sposób mam zamiar uatrakcyjnić sobie czas wolny. Bez pośpiechu i presji - posiadając tak zwane „zabezpieczenie finansowe”. Mam zamiar od czasu do czasu coś wydłubać. Fortuny na tym nie zdobędę - bo to już teraz widzę. Za to satysfakcja gwarantowana. Kolego z całego serca życzę powodzenia. Jesteś młody, znasz języki, wgryzaj się, doskonal warsztat, penetruj rynki a przede wszystkim spełniaj marzenia.

Popieram to co kolega napisał. Obserwując rynek w USA zauważyłem że większość lutników budujących np. gitary akustyczne (tych którym w miarę dobrze się powodzi) dorobiła się w poprzednim zawodzie- bądź to warsztatu, umiejętności, narzędzi, środków do życia i ubezpieczenia zdrowotnego, albo wspóałżonka z w/w- a dopiero potem zaczynała karierę lutniczą. A ci co zaczynali od zera i bez konkretnych środków i przygotowań, dorobili się solidnej kariery dopiero na starość, po dekadach wysiłku, nie tylko dzięki umiejętności budowy dobrych instrumentów, ale również dzięki umiejętności budowy własnych narzędzi - do oscylacyjnej szlifierki szerokotaśmowej włącznie- oraz umiejętności gromadzenia wysokiej klasy drewna rezonanowego, które na przestrzeni tych dekad wzrosło 10 lub 50 krotnie na wartości. I jak nie mieli na życie to pomogło im przetrwać.